12 տարեկանում առաջին անգամ ինձ տեսա հեռուստացույցով (1996 թվականն էր): Դասընկերուհուս քույրն աշխատում էր հեռուստաընկերությունում, ու դասընկերուհիս տանը պատմել էր, որ իր դասարանից մի տղա բանաստեղծություններ է գրում, նույնիսկ գիրք ունի։ Գիրքն ինքս էի պատրաստել (նկարը տես ներքևում) ու վերնագրել էի՝ «Կյանքը»։ Մեր տուն եկան «Էջմիածին» հեռուստաընկերության երկու աշխատակից ու
Ես սկսել եմ գրել 2008 թվականից: Ես գրել եմ այն, ինչ մտածում եմ՝ առանց մեծ ուշադրություն դարձնելու, թե ինչպես եմ գրում։ Ես չեմ իմացել (հետևել), թե ինչպես են ուրիշները գրում։ Ես ինձ երբեք չեմ համարել գրող։ Իմ հիմնական զբաղմունքը եղել է մտածելը, իսկ գրելը եղել է որպես լրացում՝ մտածածը ներկայացնելու։
Մանկուց մեզ սովորեցրել են, որ եթե ուզում ես զարգանալ, պետք է գիրք կարդաս։ Հատկապես դպրոցում մենք շատ ենք կարդում (գրքերի մի մասը՝ պարտադրմամբ, մյուս մասը՝ մեր ցանկությամբ)։ Ես դպրոցում կարդացող ու լավ սովորող եմ եղել։ Մասնակցել եմ դպրոցական ու քաղաքային ինտելեկտուալ մրցույթների ու հաղթել։ Հարազատներս ինձ խելացի էին համարում, բայց