Ես հանգիստ եմ ապրում: Դա չի նշանակում, որ իմ կյանքում չկան խնդիրներ: Վստահ եմ, որ բոլորն էլ ունեն խնդիրներ՝ մանրուքներից սկսած մինչև այնպիսիք, որոնց պատճառով մարդիկ սովորաբար երկարատև հոգեկան ընկճվածության մեջ են ընկնում: Երբեմն անհնար է նույնիսկ պատկերացնել այդ խնդիրները, քանի դեռ չես առնչվել դրանց հետ: Խնդիրներն անվերջանալի են, փոխարինում են մեկը մյուսին, լինում են մեծ ու փոքր, կարճաժամկետ ու երկարաժամկետ: Հաճախ մարդիկ տարիներով, տասնամյակներով ապրում են խնդիրների մեջ․ շատերը նույնիսկ ծնվում են խնդիրների մեջ:
Սակայն դա չի խանգարում, որ որոշ մարդիկ ապրեն հանգիստ ու իմաստալից կյանքով, մինչդեռ մյուսներն անվերջանալի անհանգստության մեջ են: Խնդիրների մեջ լինելով՝ ոմանք լուրջ արդյունքների են հասնում, իսկ մյուսների կյանքում ոչինչ չի փոխվում: Ես եկել եմ եզրահանգման, որ եթե մարդիկ չունեն այն կյանքը, որի մասին երազում են, պատճառը խնդիրները չեն։ Ընդհակառակը, հաճախ խնդիրները մարդուն գործելու շարժառիթ են տալիս՝ օգնելով տեղից պոկվել, փոխվել, ավելի ուժեղ դառնալ, իմաստություն ձեռք բերել: Խնդիրների պատճառով չէ, որ կյանքը հաճախ մեզ անիմաստ է թվում, հիասթափվում ենք, ապրում ենք իներցիայով, չենք արթնանում ոգևորությունից այրվող աչքերով ու չենք զգում, որ առանձնահատուկ ենք:
Պատճառը մտածողության մեր համակարգն է և դրա արդյունքում ձևավորված մեր ապրելակերպը: Մեզ խանգարում են ոչ թե խնդիրները, որոնք հասկանալի, ընկալելի են մեզ համար, այլ մեր կյանքի այլ գործոնները, որոնց դեպքում ամեն ինչ այնքան էլ պարզ չէ: Այդ գործոնների մի մասին ես անդրադարձել եմ իմ նախորդ գրքերում (օրինակ՝ «Կամքի ուժ. ինչպես ղեկավարել սովորությունները» գրքում խոսել եմ սովորությունների և դրանց՝ մեր կյանքի վրա ունեցած ազդեցության մասին, «Փոխիր կյանքդ» գրքի հատորյակներում անդրադարձել եմ մեր առօրյա մտածելակերպի տարբեր շերտերին, «Ստանդարտ մտածելակերպի սահմաններից դուրս» գրքում շոշափել եմ ավելի խորը մտածողության՝ մեր ով լինելու, էության, դերի վերաբերյալ հարցերը):
«Ազատվիր ավելորդություններից և հանգիստ ապրիր» գրքում կներկայացնեմ այն, ինչի մասին չեմ խոսել նախորդներում: Չեմ խոսել հավանաբար այն պատճառով, որ գիտակցության նոր մակարդակներն աստիճանաբար են բացվում: Եզրակացությունները, որոնք անում եմ հիմա, արդյունք են կյանքի նոր պրպտումների, մտորումների և վերլուծությունների: Երբեմն ես ինձ «լաբորատոր մկնիկ» եմ զգում, քանի որ ինքս ինձ վրա փորձարկումներ եմ անում: Պատահում է՝ տխրում եմ, քանի որ փորձարկումները տարիներ են տևում, և գիտակցում եմ, թե որքան քիչ բան կարող եմ փորձել իմ կյանքի ընթացքում: Ավելի հաճախ ուրախանում եմ, քանի որ նոր բացահայտումներ եմ անում, որոնք կարողանում եմ ներկայացնել նաև Ձեզ:
