— Հայրիկ, ո՞րն է ամենադժվար բանն աշխարհում,- հարցրեց որդին հորը: — Լռել, երբ շատ ես ուզում խոսել,- պատասխանեց հայրը: — Միթե՞ դա ավելի դժվար է, քան տուն կառուցելը,- զարմացավ որդին: — Բնավորություն կառուցելը միշտ էլ ավելի դժվար է, քան որևէ նյութական բան, որդիս, — պատասխանեց հայրը: — Ինչո՞ւ,- չհասկացավ որդին:
Ինքնակատարելագործումը իմ կյանքի գլխավոր ուղղորդիչն է 2009 թվականից: Ես այն մտցրել եմ ամենուր՝ ընտանիքից և հանգստից մինչև աշխատանք և մարդկանց հետ հարաբերություններ: Ես ամեն օր զգում եմ, թե ինչպես է այն ինձ օգնում աճել: Ես փորձում եմ ինքնակատարելագործման այնպիսի համակարգ ստեղծել, որի օգնությամբ մարդիկ կբարելավեն իրենց կյանքի գլխավոր ոլորտները: Հավանաբար
Իններորդ դասարանում ես դարձա Արմավիրի մարզի լավագույն աշակերտ, քանի որ հինգ առարկայական օլիմպիադաներում մարզում գրավեցի 1-ին և 2-րդ տեղերը և երեք առարկաներից անցա հանրապետական փուլ: Հանրապետական փուլում միայն մաթեմատիկա առարկայից ստացա երկրորդ կարգի դիպլոմ: Մինչ այդ, տարբեր տարիներին, բազմաթիվ գովասանագրեր ու դիպլոմներ էի հավաքում, հաղթում էի մրցույթներում, գերազանցիկ էի, ավարտեցի
Ես ընդունում եմ իմ անցյալը: Ես ընդունում եմ անհաջողությունները, որոնք եղել են, անիմաստ տարիները, որոնք անցկացրել եմ, հոգեկան ծանր ապրումները, որոնք ունեցել եմ: Ես ընդունում եմ, որ ժամանակին եղել եմ անխելք, սխալվել եմ, չեմ արել, չեմ ասել: Ես ընդունում եմ, որ իմ հարազատներից ոմանք չկան: Ես ընդունում եմ, որ կյանքը
Ես անցյալ «վերադառնում եմ» միայն այն դեպքում, երբ պետք է գիտելիք վերցնել: Անցյալում ես թողել եմ բոլոր զգացմունքները: Ինձ չեն հետաքրքրում իմ մանկության խաղալիքները, լուսանկարների ալբոմը, այլ իրեր և իրադարձություններ, եթե դրանք որևէ կերպ չեն ազդում ներկայի և ապագայի վրա: Ես հեշտությամբ կարող եմ ազատվել իրերից, որոնք ժամանակին կարևոր են
Երբ վերադարձա բանակից և սկսեցի աշխատել, ինձ թվում էր, թե արդեն հասուն, գիտակից մարդ եմ, ում համար նոր կյանք է սկսվում: Սխալվում էի: Ավելի ուշ հասկացա միայն, որ նույնիսկ այդ տարիները գիտակից համարել չէր կարելի, քանի որ այն, թե ինչպես էի ես ապրում և ինչով էի զբաղվում, թելադրում էր ոչ
Կար ժամանակ, երբ ես կարծում էի, թե ինքնավստահությունը մի բան է, որ պետք է ուրիշները տեսնեն: Հետո հասկացա, որ ինքնավստահությունը մի բան է, որը քեզ է պատկանում և ընդհանրապես կարևոր չէ՝ կտեսնեն ուրիշները դա, թե ոչ:
Երբեմն ինձ թվում է, թե մենք միաժամանակ չափից շատ մարդկանց չափից շատ բան ենք խոստանում: Հաճախ էլ չափից շատ բան ենք խոստանում ինքներս մեզ: Այդպես մեր ուղեղում պատասխանատվության փոքրիկ օջախներ ենք ստեղծում, որոնք ուղեղը լարում են: Մենք խոստանում ենք, որ պետք է հանդիպենք, փոխանցենք, մասնակցենք, զանգենք, հետևենք, անենք, և այլն,
Ես հաճախ եմ նպատակներ դնում։ Երբ նպատակիս հասնում եմ, փորձում եմ վերլուծել և հասկանալ, թե որոնք էին այն գործոնները, որոնք ինձ օգնեցին այդ արդյունքին հասնել: Այդ վերլուծությունների արդյունքում որոշակի օրինաչափություն եմ նկատել, որի մասին ուզում եմ պատմել: Դա բնավորության երեք գծերի համադրություն է, որը ես անվանում եմ երեք «Հ»-երի կանոն:
Ես նկատել եմ, որ հաճախ եմ օգտագործում «գիտակից», «գիտակցություն», «գիտակցական մակարդակ» բառերը: Դա ինքնըստինքյան է ստացվում: Հավանաբար պատճառն այն է, որ սեփական գիտակցությունն ընդլայնելն իմ կյանքի գլխավոր զբաղմունքներից է: Գիտակցության որոշակի մակարդակի գալը ինձ համար առաջին փուլն է իմաստալից կյանք ապրելու: