12 տարեկանում առաջին անգամ ինձ տեսա հեռուստացույցով (1996 թվականն էր): Դասընկերուհուս քույրն աշխատում էր հեռուստաընկերությունում, ու դասընկերուհիս տանը պատմել էր, որ իր դասարանից մի տղա բանաստեղծություններ է գրում, նույնիսկ գիրք ունի։ Գիրքն ինքս էի պատրաստել (նկարը տես ներքևում) ու վերնագրել էի՝ «Կյանքը»։ Մեր տուն եկան «Էջմիածին» հեռուստաընկերության երկու աշխատակից ու
Հարազատներիցս ոմանք զարմանում են, երբ ասում եմ, որ ծովափնյա հանգստի մեկնելը լավ է, բայց ես դրան չեմ սպասում, քանի որ առանց դրա էլ ինձ լավ է։ Նույնիսկ եթե իմանամ, որ երբեք Հայաստանից դուրս չեմ գալու, չեմ կարծում, թե տրամադրությունս կընկնի։ Որպեսզի հասկանաք՝ ինչու, խոսենք հաճույքից։ Հաճույք Եթե մեր կյանքում չլինեին
1. Ծխելը թողնելը Ես սկսեցի ծխել համալսարանում, երբ 18 տարեկան էի։ Շարունակեցի ծխել բանակում, հետո՝ աշխատավայրում, ու թողեցի ծխելն այն ժամանակ, երբ երեք տարվա ծրագրավորող էի։ Դա բեկումնային շրջան էր, երբ որոշեցի ինքնակրթվել ու սկսեցի փոխվել։ Ծխելուց, ալկոհոլ օգտագործելուց ու որոշ այլ սովորություններից արագ ազատվեցի։ Դա հեշտ ստացվեց, քանի որ
Շատերս հավատում ենք, որ մեր ծնողներն ամենաճիշտն են։ Մենք մտածում ենք, որ պետք է ապրենք նրանց պես։ Այո, ծնողների կյանքը պետք է օրինակ ծառայի մեզ, բայց դրա մեջ մտնում են նաև նրանց սխալները։ Շատ կարևոր է, որ մենք գիտակցենք մեր ծնողների սխալները։ Մեր ճշմարտությունները ձևավորվում են մանկուց։ Մենք հավատում ենք
Ես սկսել եմ գրել 2008 թվականից: Ես գրել եմ այն, ինչ մտածում եմ՝ առանց մեծ ուշադրություն դարձնելու, թե ինչպես եմ գրում։ Ես չեմ իմացել (հետևել), թե ինչպես են ուրիշները գրում։ Ես ինձ երբեք չեմ համարել գրող։ Իմ հիմնական զբաղմունքը եղել է մտածելը, իսկ գրելը եղել է որպես լրացում՝ մտածածը ներկայացնելու։
Մոտս ամենաշատ տպավորված սարսափ ֆիլմերից մեկը տեսել եմ, երբ երեխա էի (90-ականներին)։ Ֆիլմը տզրուկների մասին էր։ Խոշոր տզրուկները մտնում էին մարդու մարմնի մեջ ու սպանում նրան։ Ֆիլմի վերջում մարդկանցից մեկն է կենդանի մնում։ Երբ տզրուկները փորձում են նրան սպանել, նա ասում է․ «Դուք իրական չեք, չկաք, դուք իմ երևակայության արդյունքն
Պատկերացրեք մի մարդու, որը մտնում է անվճար ճաշարան, որտեղ կան աշխարհի բոլոր ուտեստները, ու սկսում է ամեն ինչ ուտել։ Ուտում է թթու, կծու, քաղցր, վառած, կիսաեփ, մաքրած, կեղտոտ, յուղային, անյուղ, քիմիական հավելումներով, պատրաստված՝ տանը, գործարանում, նկուղում, առանց ուշադրություն դարձնելու չափին, որակին, առանց հաշվի առնելու՝ օգտակար է, թե վնասակար, կուշտ է,
Կան օրեր, որոնք ես անվանում եմ wow օրեր։ Դրանք այն օրերն են, երբ հավատդ չի գալիս, որ նման օր ես ապրել։ Այդ օրերին աշխարհն ասես պտտվում է հատուկ քեզ համար ու քո շուրջ։ Մոտդ ամեն ինչ ստացվում է։ Քեզ զգում ես կարևոր, հաջողակ, կյանքդ իմաստալից է։ Պառկում ես քնելու ու
Իմ կյանքի գլխավոր կրթությունը ես համարում եմ ինքնակրթությունը: Ես տասը տարի սովորել եմ դպրոցում, ևս հինգ տարի՝ համալսարանում, բայց դրանից հետո տասնհինգ տարի ինքնակրթվել եմ: Համալսարանն ավարտելուց հետո ես ծրագրավորող էի, բայց հասկացա, որ չեմ ուզում ամբողջ կյանքում ծրագրավորող լինել: Սկսեցի նոր բաներ ուսումնասիրել: Ինձ հետաքրքրում էին ֆինանսները, ներդրումները, անձնային
Մանկուց մեզ սովորեցրել են, որ եթե ուզում ես զարգանալ, պետք է գիրք կարդաս։ Հատկապես դպրոցում մենք շատ ենք կարդում (գրքերի մի մասը՝ պարտադրմամբ, մյուս մասը՝ մեր ցանկությամբ)։ Ես դպրոցում կարդացող ու լավ սովորող եմ եղել։ Մասնակցել եմ դպրոցական ու քաղաքային ինտելեկտուալ մրցույթների ու հաղթել։ Հարազատներս ինձ խելացի էին համարում, բայց