Տարիներ առաջ ես հասկացա, որ եթե դիտարկենք մեր կյանքի ոչ թե առանձին հատվածները, այլ կյանքն ամբողջությամբ, ապա մեր ինքնազգացողության, ուղեղի հանգստության, միգուցե նաև առողջության վրա ազդող գլխավոր գործոններից մեկն այն է, թե ինչպես ենք մենք այլ մարդկանց վերաբերվում: Այդ բացահայտումը, որը, թվում է՝ ակնհայտ է, հիմնովին իմ կյանքը փոխեց:
Ես նկատել եմ, որ մարդկանց, ովքեր կյանքի որևէ ոլորտում զգալի արդյունքներ ունեն և մարդկանց, ովքեր «սովորական» արդյունքներ ունեն, իրարից բաժանում է ինչ-որ բանի (կամ մի քանի բաների) մի փոքր տարբերությունը: Իրականում շատերը կարծում են, թե խելացի և ոչ այնքան խելացի, հաջողակ և ոչ այնքան հաջողակ, ուժեղ և ոչ այնքան ուժեղ
Հաճախ կյանքի տարբեր իրավիճակներում մեր պահվածքը որոշվում է ոչ թե նրանով, թե ինչ ենք մենք ուզում, ինչպես ենք տվյալ իրավիճակն ինքներս տեսնում, այլ նրանով, թե ինչպես է այդ իրավիճակում իրեն պահում շրջապատը: Մեզ զգալով որպես մեծ շրջապատի փոքր մաս՝ մենք կրկնօրինակում ենք մեծամասնության պահվածքը, գործողությունները, մտածելակերպը: Մենք վախենում ենք տարբերվել,
Որպեսզի մարդը կարողանա փոխվել, նա պետք է դուրս գա իր գիտակցական սահմանափակումից: Առաջին բանը, ինչին ես ուշադրություն դարձրեցի տարիներ առաջ, երբ դիմավորեցի իմ առաջին լուսաբացը Հայաստանի հեռավոր զորամասերից մեկում, զորամասի սպիտակ պարիսպներն էին, որոնք ուրվագծում էին մեր նոր աշխարհի սահմաններն առաջիկա տարիներին: «Երկո՜ւ տարի անց եմ կացնելու այս պարիսպների մեջ…,-
Յուրաքանչյուրիս կյանքում լինում են դժվարին փուլեր: Երբեմն դրանք սկսվում են անսպասելի և անվերջ են թվում: Հաճախ մեզ նույնիսկ թվում է, թե մեր կյանքի լավագույն օրերն անցյալում են. ապագայում մեզ լուսավոր ոչինչ չի սպասվում: Դժվարությունները տարաբնույթ են: Ոմանց համար դժվարություն է ֆինանսների պակասը, մյուսների համար՝ ճգնաժամը անձնական հարաբերություններում, երրորդների համար՝ գերլարվածությունն
Անձնային աճի մասին խոսելիս հաճախ մարդիկ չեն պատկերացնում, թե ինչու է դա իրենց պետք: Անձնային աճը ենթադրում է, որ որպեսզի դու կյանքում աճես, պարտադիր չէ աճի հասարակությունը, որում դու գտնվում ես, պարտադիր չէ աճի պետությունը, որում ապրում ես, և պարտադիր չէ աճի կազմակերպությունը, որում աշխատում ես: Աճի պատասխանատվությունը դու քեզ
Երբ մենք պատրաստվում ենք ուտել, մենք մոտավոր պատկերացնում ենք ուտելիքի այն չափաբաժինը, որն այդ պահին մեզ բավարար է: Մենք սովորաբար որոշում ենք դա տեսողական եղանակով: Տեսողական եղանակով որոշելը, թե ուտելիքի որ չափաբաժինը մեզ կկշտացնի, պայմանավորված է մեր երկարատև փորձով, քանի որ տարիներով դա տեսել և փորձել ենք: Օրինակ, եթե հնդկաձավարի
Երբ փոքր էի, միշտ զարմանում էի, երբ հեռուստատեսությամբ տեսնում էի դրվագներ, թե ինչպես են բազմահարկ շենքերը պայթեցնում: Մի անգամ հայրս բացատրեց, որ այդպես տարածքն են ազատում, որպեսզի հնի տեղում նորը կառուցեն: Ամեն դեպքում երեխայի համար դժվար էր հասկանալ՝ եթե շենքը կա, այդքան աշխատանք և ծախս է կատարվել, ապա ինչո՞ւ այն
Մենք մեր շրջապատի մարդկանցից որոշակի սպասումներ ունենք: Յուրաքանչյուրիս ներսում «մեծահասակ երեխա» է ապրում, ում ենթագիտակցության մեջ պահպանվել են «հիշողությունները», որ իրեն պետք է օգնեն: Հազվադեպ են հանդիպում մարդիկ, ովքեր այնքան ինքնուրույն են, որ երբեք ոչ ոքից ոչինչ չեն սպասում: Նման մարդկանց ես համարում եմ հասուն՝ բնավորությամբ:
Երբ երեխան բոլորում է երեք տարեկանը, ծնողները սկսում են ավելի լուրջ մոտենալ նրա զարգացմանը: Սակայն աշխարհում այնքան օգտակար բան կա, ինչով կարելի է երեխայի հետ զբաղվել՝ սկսած անգլերեն կամ այլ լեզուներ սովորեցնելուց և մաթեմատիկական տրամաբանությունը զարգացնելուց մինչև հիշողության վարժություններ, աշխարհագրական տարրական գիտելիքներ, ստեղծագործություններ, երաժշտություն: Ավելորդ է խոսել սպորտի մասին՝ լո՞ղ,