Երբեմն մարդիկ դիմացինի հանդեպ բարեկիրթ են, բայց նրա մասին վատ մտքեր ունեն: Մարդը կարող է քաղաքավարի լինել, հետաքրքրվել, թե ինչպես ես, առաջարկի որևէ հարցում օգնել, բայց նրա հետ չես ցանկանա երկար շփվել, քանի որ զգում ես, որ նրա մտքերը մաքուր չեն:
Երբ մենք ուզում ենք դիմացինի վրա տպավորություն թողնել, խոսում ենք ավելի շատ, քան անհրաժեշտ է: Մեզ հարցնում են՝ «Ինչպե՞ս ես», իսկ մենք պատմում ենք մեր արձակուրդի, բնակարանը վերանորոգելու, նոր ձեռքբերումների, աշխատանքային հաջողությունների, այն հայտնի մարդուն հանդիպելու մասին:
Մայրը ստիպում է երեխային ուտել: Հայրը ստիպում է դեռահաս որդուն չծխել: Դուստրը ստիպում է տարեց հորը բժշկի այցելել: Տնօրենը ստիպում է ընկերության աշխատակիցներին լավ աշխատել: Ուսուցիչը ստիպում է աշակերտներին դասի ընթացքում չաղմկել: Ես գիտեմ, որ մարդը փոխվում է այն ժամանակ, երբ ինքն է փոփոխության որոշում կայացնում: Երբ մարդուն ստիպում ես,
Մարդկային գիտակցությունն ունի մակարդակներ: Որքան էլ քեզ թվա, թե գիտակցական բարձունքում ես, աճելու տեղ միշտ կա: Առաջին անգամ գիտակցական աճ զգացի 25 տարեկանում, երբ սկսեցի ինքնակրթվել և ինքնաճանաչմամբ զբաղվել: Այդ տարիքում էր, որ հասկացա հակառակ կարծիքներ լսելու կարևորությունը: Այն, ինչը նախկինում տհաճ էր, սկսեցի արժևորել: Հաղթահարեցի դիմացինի կարծիքը լսել չցանկանալու,
— Հայրիկ, ո՞րն է ամենադժվար բանն աշխարհում,- հարցրեց որդին հորը: — Լռել, երբ շատ ես ուզում խոսել,- պատասխանեց հայրը: — Միթե՞ դա ավելի դժվար է, քան տուն կառուցելը,- զարմացավ որդին: — Բնավորություն կառուցելը միշտ էլ ավելի դժվար է, քան որևէ նյութական բան, որդիս, — պատասխանեց հայրը: — Ինչո՞ւ,- չհասկացավ որդին:
Ինքնակատարելագործումը իմ կյանքի գլխավոր ուղղորդիչն է 2009 թվականից: Ես այն մտցրել եմ ամենուր՝ ընտանիքից և հանգստից մինչև աշխատանք և մարդկանց հետ հարաբերություններ: Ես ամեն օր զգում եմ, թե ինչպես է այն ինձ օգնում աճել: Ես փորձում եմ ինքնակատարելագործման այնպիսի համակարգ ստեղծել, որի օգնությամբ մարդիկ կբարելավեն իրենց կյանքի գլխավոր ոլորտները: Հավանաբար
Իններորդ դասարանում ես դարձա Արմավիրի մարզի լավագույն աշակերտ, քանի որ հինգ առարկայական օլիմպիադաներում մարզում գրավեցի 1-ին և 2-րդ տեղերը և երեք առարկաներից անցա հանրապետական փուլ: Հանրապետական փուլում միայն մաթեմատիկա առարկայից ստացա երկրորդ կարգի դիպլոմ: Մինչ այդ, տարբեր տարիներին, բազմաթիվ գովասանագրեր ու դիպլոմներ էի հավաքում, հաղթում էի մրցույթներում, գերազանցիկ էի, ավարտեցի
Ես ընդունում եմ իմ անցյալը: Ես ընդունում եմ անհաջողությունները, որոնք եղել են, անիմաստ տարիները, որոնք անցկացրել եմ, հոգեկան ծանր ապրումները, որոնք ունեցել եմ: Ես ընդունում եմ, որ ժամանակին եղել եմ անխելք, սխալվել եմ, չեմ արել, չեմ ասել: Ես ընդունում եմ, որ իմ հարազատներից ոմանք չկան: Ես ընդունում եմ, որ կյանքը
Ես անցյալ «վերադառնում եմ» միայն այն դեպքում, երբ պետք է գիտելիք վերցնել: Անցյալում ես թողել եմ բոլոր զգացմունքները: Ինձ չեն հետաքրքրում իմ մանկության խաղալիքները, լուսանկարների ալբոմը, այլ իրեր և իրադարձություններ, եթե դրանք որևէ կերպ չեն ազդում ներկայի և ապագայի վրա: Ես հեշտությամբ կարող եմ ազատվել իրերից, որոնք ժամանակին կարևոր են
Երբ վերադարձա բանակից և սկսեցի աշխատել, ինձ թվում էր, թե արդեն հասուն, գիտակից մարդ եմ, ում համար նոր կյանք է սկսվում: Սխալվում էի: Ավելի ուշ հասկացա միայն, որ նույնիսկ այդ տարիները գիտակից համարել չէր կարելի, քանի որ այն, թե ինչպես էի ես ապրում և ինչով էի զբաղվում, թելադրում էր ոչ