Մանկուց մեզ սովորեցրել են, որ եթե ուզում ես զարգանալ, պետք է գիրք կարդաս։ Հատկապես դպրոցում մենք շատ ենք կարդում (գրքերի մի մասը՝ պարտադրմամբ, մյուս մասը՝ մեր ցանկությամբ)։ Ես դպրոցում կարդացող ու լավ սովորող եմ եղել։ Մասնակցել եմ դպրոցական ու քաղաքային ինտելեկտուալ մրցույթների ու հաղթել։ Հարազատներս ինձ խելացի էին համարում, բայց
Վերջին շրջանի իմ ամենամեծ ձեռքբերումներից մեկն օրս ավելի ճիշտ կազմակերպելն է։ Այդ ուղղությամբ տարիներով աշխատել եմ, բայց նման արդյունավետ ու ինձ գոհացնող օրվա ծրագիր երբեք չեմ ունեցել։ Օրս բաժանված է 17 + 1 (քունը) հատվածների։ Դրանցից ամենակարճը 15 րոպե է, ամենաերկարը (չհաշված քունը)՝ 3 ժամ։ Ամեն հատվածին սպասում եմ անհամբերությամբ:
Մարդկային իմաստության համար անհրաժեշտ առաջին բանը գիտելիքն է: Ոչ բոլոր շատ գիտելիք ունեցողներն են իմաստուն, բայց չկան իմաստուններ՝ քիչ գիտելիքով:
Մենք մեր շրջապատի մարդկանցից որոշակի սպասումներ ունենք: Յուրաքանչյուրիս ներսում «մեծահասակ երեխա» է ապրում, ում ենթագիտակցության մեջ պահպանվել են «հիշողությունները», որ իրեն պետք է օգնեն: Հազվադեպ են հանդիպում մարդիկ, ովքեր այնքան ինքնուրույն են, որ երբեք ոչ ոքից ոչինչ չեն սպասում: Նման մարդկանց ես համարում եմ հասուն՝ բնավորությամբ: