Սիրային հարաբերությունների թեմայով ես խոսելու շատ բան չունեմ, քանի որ իմ կյանքում հանդիպել եմ միայն մեկի հետ, ում հետ ամուսնացել եմ: Կինս ինձ համար երեխայի պես է՝ անփոխարինելի: Ամուսնությունից անցել է 12 տարի, բայց համատեղ կյանքը գնալով միայն հետաքրքրանում է:
Մարդիկ չափից ավելի զգացմունքային են վերաբերվում սեփական անձին և ճակատագրին: Մենք սխալ պատկերացնումներ ունենք մեր և կյանքի հարաբերությունների մասին: Դա բերում է կյանքից անհիմն սպասումների: Մենք կարծում ենք, թե կյանքը ֆիլմ կամ հեքիաթ է, որտեղ հերոսը մենք ենք: Այդ պատճառով չենք հասկանում, թե ինչպես կարող են մեզ չսիրել, վիրավորել, սպասեցնել,
Ես ընդունում եմ իմ անցյալը: Ես ընդունում եմ անցյալի անհաջողությունները, անիմաստ անցկացրած տարիները, հոգեկան ծանր ապրումները: Ես ընդունում եմ, որ ժամանակին եղել եմ ոչ այնքան խելոք, սխալվել եմ, տվյալ բանը չեմ արել կամ չեմ ասել: Ես ընդունում եմ, որ իմ հարազատներից ոմանք չկան: Ես ընդունում եմ, որ կյանքը միշտ չէ,
Ես անցյալ «վերադառնում եմ» միայն այն դեպքում, երբ պետք է գիտելիք վերցնել: Անցյալում ես թողել եմ բոլոր զգացմունքները: Ինձ չեն հետաքրքրում իմ մանկության խաղալիքները, լուսանկարների ալբոմը, այլ իրեր և իրադարձություններ, եթե դրանք որևէ կերպ չեն ազդում ներկայի և ապագայի վրա: Ես հեշտությամբ կարող եմ ազատվել իրերից, որոնք ժամանակին կարևոր են